မောင်လူရေး - ပူချင်းဆိုး

Shwebo - Myitkyina - Highway (Wikiwand)

မောင်လူရေး - ပူချင်းဆိုး

(မိုးမခ) မေ ၁၁၊ ၂၀၂၀

ရွှေဘို ဒီ​လောက်ပူ​တော့ မြို့အဝင်ကုက္ကိုတန်းကြီးကို ဖြတ်နင်းရတာ လှိုဏ်​ခေါင်းထဲ ဝင်ရသလိုဘဲဆိုတဲ့ စက်ဘီးသမားတ​ယောက်ရဲ့စကားကို ကြား​ယောင်မိတယ်။

ခု​တော့ စာဥ​တောင် သာ​အေးကို ဘယ်ကုက္ကိုပင်က ကြိုရမှန်းမသိ​တော့။ လယ်ဆင်းမယ့် လုံ​မေတသင်းလဲ ​ခြေဆင်းစရာအရိပ်အာဝါသမရှိ​တော့။ လမ်းချဲ့တဲ့ထဲ ပါသွားရှာပြီ။

ဘယ်​တော့မှ ပြန်မရ​တော့မယ့် ​အေးမြခြင်း​တွေ။

​ရွှေဘိုက ကြွယ်ကြွယ်ဝဝ လှခဲ့တာ။ ​တောင်ဘက်မြို့ထွက်က ကုက္ကိုတန်း၊ အ​ရှေ့ဘက်မြို့ထွက်က တမာတန်း၊ ​မြောက်ဘက်မြို့ထွက်က မန်ကျည်းတန်း၊ အ​နောက်ဘက်မြို့ထွက်က ထ​နောင်းတန်းနဲ့။ ကဲ မြင်​ရောင်ကြည့်ကြဗျာ။ ပြီး​တော့ ကုက္ကိုတန်းကြီးလဲ ဖြုတ်ကြည့်၊ တမာပင်​လေး​တွေလဲ နှုတ်ကြည့်​ပေါ့။

စစ်အစိုးရတက်​တော့ ​ရေဆိုးထွက်​​မြောင်းနဲ့​မြေမှန်သမျှ အိမ်​ဆောက်လိုက်ကြ၊ ​ရေက ထွက်စရာမရှိ၊ ကြာ​တော့ မြို့က ​​ရေဝပ်ကာ အမြစ်ကျဉ်ပြီး အပင်ကြီး​တွေ တစတစနဲ့ ​သေသွားကြပါ​လေ​ရော။ လူ​နေအိမ်​ခြေထူထပ်လာလို့ သစ်ပင်လှဲတာ​ရောဆို​တော့ မြို့က ပိုပူပူလာ။ ဝန်းကျင်မှာလဲ သစ်ပင်သစ်​တောပြုန်းတီး​တော့ ပိုပူပူလာ။ မနှစ်က အိမ်က နှစ်၇၀/၈၀ သက်တမ်း​လောက်ရှိတဲ့ကုက္ကိုပင်ကြီးတပင်နဲ့ နှစ်၄၀လောက်တပင် လှဲပစ်လိုက်တယ်၊ ကိုယ်တို့သိရင် တားမှာဆို​တော့ အသိမ​ပေးဘဲ လှဲလိုက်တာ။ ဘာမှမဟုတ်ဘူး၊ အ​​ရှေ့ဘက်ဝင်းက တိုက်က​လေး​ဆောက်​တော့ သူ့ဟာ​လေး ထင်ထင်ရှားရှားမြင်​စေချင်​တော့ အပင် ကိုင်းကျိုးကျမလိုလို ဘာလိုလို​လျှောက်​ပြော​တော့ ကိုင်းကျိုးကျမှာ​ကြောက်တယ်ဘာညာနဲ့ အပင်ချိုင်တာမျိုးမဟုတ်ဘဲ တခါထဲ လှဲလိုက်ကြတာ။ ခု နှစ်အိမ်လုံး​ နေစရာမရှိ။ ဒီအပင်ကြီး​တွေ​အောက် ​ရောက်ရင် အလွန်​အေးတာကလား။ ကိုယ်လုပ်ထားတာ​လေး ကိုယ်​ဆောက်ထားတာလေး ကိုယ့်ဟာ​လေး သူများ မြင်​စေချင်တာနဲ့ နှစ်ရာချီသစ်ပင်​ကြီးတွေကို ကွယ်တယ်ဆိုပြီး မဆင်မခြင် လှဲကြတာကိုး။ ဘာရယ်မဟုတ်ဖူးရယ်။ တကယ်​တော့ ဘယ်သူကမှလဲ ထူးပြီး ကြည့်​နေကြတာမဟုတ်ဘူးရယ်။ စိတ်ပြသနာတခုပါဘဲ။ အဲဒီလို စိတ်ချဲ့ဖို့ လှဲကြတာ​တွေရောဆို​တော့ ပို၍ ပို၍ ပူပူလာပြီ​ပေါ့​လေ။

​ရွှေဘိုရဲ့ ကြွယ်ဝမှုထဲမှာ ကျုံး​တွေက တကယ့်ရတနာ​တွေ​လေ။ ကျုံးနဲ့အလျားဆက်ထားတဲ့ပန်းခြံကြီးပါ ရှိ​သေး။ အဲဒီ​နေရာ​တွေမှာ မြို့သားမြို့သူ အပူ​ရှောင်လို့ ရပလား၊ သွား​ရှောင်ကြပလား။ ဟိုဘက်​ စစ်​ခေတ် ကြံ့​ခေတ်က​တော့ ပန်းခြံထဲ စီးပွား​ရေးလုပ်ငန်း​တွေ ဆိုင်​တွေရှိ​တော့ ​ပါ့ဗလစ်အ​နေနဲ့ အပူရှောင်လို့ ရှားဖို့မလွယ်ဘူးပ​လေ။ ဒီဘက်​ခေတ်မ​တော့ အဲဒါ​တွေ မရှိ​တော့ဘူး။ ဒါ​ပေလို့ ပန်းခြံထဲမလဲ ဘယ်လိုရယ် မသိ၊ ဝန်ထမ်းအိမ်ယာ​တွေ ​ဆောက်တဲ့​ခေတ်မှာကို စည်ပင်ဝန်ထမ်း​တွေနဲ့ လူ​နေထူ​နေတာရယ်ကလဲ ပါ့ဗလစ်သာ​တောင့်သာယာရှိဖို့ အပြည့်မရပြန်ဘူး။ ဒါထဲက ပန်းခြံထဲ ဗိုလ်ချုပ်​ပါ နေအုံးမယ်ဆို​တော့ နှစ်ရာချီ မန်ကျည်းပင်ကြီးနဲ့ ထ​နောင်းပင်ကြီး​တွေ ပိုးစိုးပက်စက် ထင်းဘဝဆင်းသက်လိုက်ရ။ ​နောက်ကျုံး​ဘေးဘက်ခြမ်းက အပင်​တွေ တဆက်ထဲလှဲကျင်းပြီး ပန်းခင်းဆိုလား၊ မြက်ခင်းဆိုလားလုပ်လိုက်တယ်တဲ့။ သွားမကြည့်ဖြစ်​​တော့ဘူး။ ခု​နေခါ ပန်းခြံထဲ လိပ်ပြာ​တွေ ဝဲပလား။ က​လေး​တွေ ​ဆော့ကစား​နေကြပလားလဲ​တော့ မသိဘူး။

တ​​လောက အဲဒီ​ရှေ့ကအဖြတ်​မှာ ဝင်းဝင်း​ပြောင်​ပြောင် ခမ်းမ​ဆောင်သစ်ကြီးကို မိ​မွေးတိုင်း ဖ​မွေးတိုင်းမြင်ရ​တော့ သူ့​ရှေ့က သစ်ပင်​တွေ ပင်စင်ရသွားပြန်ပြီ​လို့ ​တွေးမိတယ်။ အဲယားကွန်း​တွေနဲ့ဆိုရင် ခန်းမကြီးထဲ​တော့ ​အေးမှာ။ အဲဒီထဲမယ် ပန်းခြံလာ​တွေ ဝင်နားလို့၊ ဝင်ကစားလို့ ရမရ​တော့မသိဘူးပ။ ပန်းခြံထဲ ခန်းမလုပ်တဲ့စိတ်ကူးလဲ ဆန်းတာဘဲ။ ဒီအစိုးရလက်ထက်မှာ ဘာ့​ကြောင့်ဘဲခုတ်ခုတ်၊ မြို့တွင်း မြို့ပြင် ခုတ်ခံရတဲ့ သစ်ပင်​တွေလဲ စာရင်းလုပ်ထားသင့်တယ်ထင်တာဘဲ။

​ရွှေဘိုသား​တွေ အပူ​ရှောင်ဖို့ ​အေးရိပ်ခိုဖို့ မြို့ကြီးကို ပတ်ထားတဲ့ ကျူံး​ဘေး​တွေမှာ သစ်ရိပ်ဝါးရိပ်​တွေ ဆင်ကြမလား။ ဒီမိုးဦးကျကစပြီး ဝါး​တွေ အရိပ်ရပင်​တွေ စိုက်ကြမလား။ ဝါးက​တော့ ၅နှစ်ဆို ကြီးပြီ၊ ဝါးပင်က ကာဘွန်လဲ နှစ်ဆစုတ်ယူနိုင်ဆိုဘဲ။ ဝါးရွက်ချူသံ နာခံရင်းကျူံးထဲ​ရော ​လှေက​လေး​တွေ ​လှော်ကြမလား၊ ငါးမြားကြမလား။ ကျုံး​ဘေးသစ်ပင်ရှိတဲ့​နေရာ​တွေမှာ​ကော ​လော​လောဆယ် ​အေး​အေးလူလူ အပန်း​ဖြေလို့ ရတဲ့အ​ခြေအ​နေရှိရဲ့လား။ ငါးညှီနံ့​တွေ​ရော ကင်းသွားပလား။ 

ပြီး​တော့ မဟာနန္ဒာ ကန်​တော်ပတ်လမ်း​တွေမှာ သစ်ပင်​တွေ စိုက်ကြမလား​ပေါ့။ ကန်ထဲမှာ ကြာနီခင်းကြီး ပြန်လုပ်ကြမလား​ပေါ့။ ကန်ရိပ်မှာ ​ချွေးသိပ် ​မှေးမှိတ်ရ​အောင်​လေ။ ကျုံး​တွေ ကန်​တွေမှာ ထန်းရည်နဲ့ အပန်း​ဖြေနိုင်၊ ​လှေ​လှော်ရွက်တိုက် ငါးမြား ​ပြေးလွှား ​ဆော့ကစားနိုင်တယ်ဆိုရင် ​ရွှေဘိုဟာ ခရီးသွားလုပ်ငန်းတောင် ဖြစ်သွားနိုင်​သေးတာဘဲ။

အဲဒီအတွက် ထန်းပင်​တွေ ထိန်းနိုင်​ဖို့​တော့ လိုမယ်။ ​ရွှေဘိုအ​နောက် ဒီပဲယင်းတနယ်လုံး​တော့ ထန်းသစ်စက်​တွေချည်းဘဲ။ ထန်းပင်​တွေ ကုန်သ​​​လောက်ဖြစ်​နေပြီ။ ထန်းတက်သမား​တွေ မ​လေး​ရောက်ကုန်ဆိုကိုး။

အင်း လက်ကျန်အပင်​တွေ မထိမ်းနိုင်၊ အသစ်မစိုက်နိုင်ရင်​တော့ ပူချင်းဆိုးနဲ့ သေကြရုံပလေ။

မောင်လူရေး