ညိုထွန်းလူ — တောအုပ်

ညိုထွန်းလူ — တောအုပ်(မိုးမခ) ဖေဖော်ဝါရီ ၁၇၊ ၂၀၂၂

ကွင်းပြင်တစ်ခုလုံး မြူနှင်းတွေ ဖုံးလွှမ်းထား၍ နံနက်ခင်းအလင်းရောင်သည် ဝိုးတဝါးမျှသာ။ တစ်ညလုံး ကြောက်အားလန့်အားဖြင့် ထွက်ပြေးလာခဲ့ရသည်။
ဘယ်ဆီကို သွားမှာလဲ။ ဦးတည်ချက်မရှိ။ အမှောင်ထဲမှာ အားလုံး ကစဉ့်ကလျားတွေ ဖြစ်ကုန်သည်။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ခေါ်မကြား အော်မကြားဖြင့် လူစုကွဲသွားခဲ့သည်။ ညာဘက် ခြေချင်းဝတ်ဆီက ဒဏ်ရာက တစစ်စစ်ကိုက်ခဲလာ၍ အဘိုးအိုသည် ယာခရိုးက ကုန်းကမူလေးကို ကျောမှီရင်း တခဏမျှ နားလိုက်သည်။
ပင်ပန်းလွန်း၍ ပါးစပ်ဟပြီး လေကို အငမ်းမရ ရှူနေမိသည်။ တစ်ချိန်က သန်မာကြံ့ခိုင်ခဲ့သည့် ခြေထောက်တွေက သူ့အလိုအတိုင်း သယ်ဆောင်ပေးနိုင်ပါဦးမလား။ တနေ ဝင်၍ တနေ ထွက်လာခဲ့သော်လည်း အရုဏ်ဦးနေ့သစ်သည် သူ့အား လန်းဆန်းပြည့်ဝသည့် ခွန်အားတွေကို ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်စွမ်းမရှိတော့ပြီ။ ပုံမှန်အတိုင်း ကုန်ဆုံးသွားသည့် နေ့ရက်များသည် သူ့ခန္ဓာအိုကလေးကို တအိအိ ဖဲ့စားနေပြီး အသက်ဓာတ်ကို တနေ့ထက်တနေ့ လျော့ပါးသွားစေခဲ့ပါပကော။
အရာရာတိုင်းဟာ သူ့သဘောသူဆောင်တဲ့ အနတ္တသဘောရဲ့ အကြောင်းတရားတွေဆိုတာ သိပါတယ်။ အကျဥ်းထောင်ရယ်၊ ဆေးရုံရယ်၊ သုဿန်ရယ် အဲဒီသုံးခုက မစည်ကားသင့်တဲ့ နေရာတွေ။ ငါတို့မမြင်ချင် မသိချင်တဲ့နေရာတွေပေါ့။ဘယ်သူတွေကကော အဲဒီ အ မင်္ဂလာတွေနဲ့ ဆုံချင်ကြမှာလဲ။ ဒါပေမဲ့ အဲဒါတွေအပြင် မသေခင်လေးမှာကို ငါတို့ မကြုံချင်တာတွေလည်း အခု ကြုံနေရပါလားကွာဟု အနားမှာ ရပ်နေသည့် သူ့မိတ်ဆွေကို အားယူ၍ ပြောလိုက်မိသည်။ သူ့မိတ်ဆွေ အဘိုးအိုကတော့ သူ့စကားကို စိတ်မဝင်စား။ ရှိသည့် ခွန်အားကို ညှစ်ထုတ်၍ အဝေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
ဘယ်ရောက်လို့ ဘယ်ပေါက်နေမှန်းလည်း မသိပါဘူးကွာ။ အခုချိန်အထိ အသက်နဲ့ ကိုယ်နဲ့ မြဲနေသေးလို့ ကံကောင်းနေသေးတယ်။ ကဲပါကွာ မတ်တတ်ထပြီး နည်းနည်းလောက် အားတင်းပြီးလျှောက်လိုက်ကြရအောင်ပါ ငါ့လူရာ။ဟောဟိုက သစ်ပင်တွေနဲ့ တောအုပ် ရောက်သွားရင် ငါတို့ လုံခြုံသွားပြီ။ အေးအေးဆေးဆေး အနားယူကြမယ်။ကံကောင်းရင် စားစရာ အသီးလေး ဘာလေးတော့ တွေ့လောက်ကောင်းပါရဲ့။

တခဏအကြာ အဘိုးအိုသည် ချည့်နဲ့နေသည့် ခြေလှမ်းတွေဖြင့် တောအုပ်ဆီသို့ တရွေ့ရွေ့ လျှောက်လှမ်းနေသည်။တောအုပ်ထဲ ရောက်သည်နှင့် စိတ်အေးလက်အေး အနားယူလိုက်မည်ဟု တွေးလိုက်၏။
အမှန်တော့ သူ တွေ့မြင်ခဲ့သည့် တောအုပ်သည် မြူတွေဖုံးလွှမ်းထား၍ ထင်ယောင်ထင်မှား ဖြစ်နေခြင်းမျှသာ။ထို့အတူ သူ့အနီးမှာ မိတ်ဆွေအဖော်တဦး ရှိနေသည်ဟု ထင်မှတ်နေပြန်ရှာသည်။ ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့မှုတွေဖုံးလွှမ်းထား၍ ဆင်ခြင်တုံတရား ကင်းမဲ့နေရလေပြီ။ အလင်းရောင်မရှိ၍လည်း အရာအားလုံးသည် လှည့်စားမှု ဖြစ်နေသည်ကို မသိမြင်ခဲ့။
သစ်ပင်တွေလည်း မရှိ။ မကောင်းသည့် အငွေ့အသက်တွေနှင့်အတူ သေခြင်း၏ ပုံရိပ်တွေက နောက်ဆုံးမှတ်တိုင်ကိုရောက်လာတော့မည့် သူ့ကို စောင့်ကြိုနေလျက် ရှိသည်။